Sonsuz hazinelerin sahibi Cenab-ı Hakk’ ın, hangi nimetini kime vereceğine biz mi karar vereceğiz ? Haşa böyle bir kibir, böyle bir gurur insanda olabilir mi ? Modern tabirle haşa Tanrı’ nın rolünü çalmak, oynamaya çalışmak bizim haddimize olabilir mi ?

        ‘O’ yere göğe, dağa taşa, karıncaya vahyettiği gibi kullarından istediği kişiyede istediği her şeyi vahyedebilir. İhsanda bulunabilir. Bunu istediği yerde, istediği zaman, istediği formda yapar.

Bazen bu şiir olarak karşımıza çıkar, bazen bir müzik eseri olarak çıkar. Bazen mimari bir eser olarak çıkar. Bazen hiç dile gelmemiş, ifade edilmemiş bir İYİLİK olarak çıkar.

        Öyle Allah dostları vardır ki, bir satır yazmamıştır. Bir dize şiir yazmamıştır. Ama onlar yeryüzünün ayakta kalması için o İYİLİK vazifesini sessiz sedasız yerine getirir dünyadan çekip giderler. Gökler bilir yerdekiler bilmesede. Dolayısıyla onun sonsuz hazinelerinden bizim bir taksimatta bulunmamız söz konusu olamaz.

         Allah’ın dininde şükür, erişilen nimeti paylaşmaktır. Allah’ın verdiği nimeti Allah’ın kullarıyla bölüşmek, Allah’ın verdiği sağlığı ‘O’nun yolunda kullanmaktır.

“Halimize şükür” diye bir kavram İslam’da yoktur; her halimizin şükrünü eda etmek vardır. Halin şükrü, hali ayakta tutan, hali var eden, hali daim kılan “şeyler” ve imkânlardan olur. Onları verene şükür onlarla eda edilir.
Dolayısıyla şükür en çok yoksula değil, varsıla düşer. Fakat “halinize şükredin” uyarısını en çok ve hatta sadece yoksullar işitir. Haline en çok şükretmesi gereken, yani en çok paylaşması gerekenler zenginlerdir.
Talep etmek yoksula, şükretmek varsıla yakışır.